(2009)
H αλήθεια: Το αληθινό μυστήριο του κόσμου είναι το ορατό κι όχι το αόρατο. Πίστεψε σε αυτό!
Σκηνοθεσία: Neil Jordan
Σενάριο: Neil Jordan
Πρωταγωνιστούν: Colin Farrell, Alicja Bachleda, Alison Barry
Είδος: Δράμα
Θάλασσα μην του το πεις.
Ξέρω πως στον έκλεψα και με φθονείς,
αλλά μην του μιλήσεις.
Μην του γνέψεις, πως τα βουνά του άλλος τα κρατεί,
αιώνια ερωμένη του είσαι
και θα σε αφουγκραστεί.
Τα μάτια μου και οι πόροι μου σε γέννησαν,
δεν στον στερώ.
Να τον προσέχεις, να μην μάθει,
σε θερμοπαρακαλώ.
Τον αγαπάμε Θάλασσα,
γι'αυτό του το σιωπούμε.
Μια ταινία καλογυρισμένη με γραφικά τοπία, μετρίου όμως καστ... Δεν μου αρέσει ο Κόλιν(σόρρυ κορίτσια!). Ξεχωρίζει η Alicja Bachleda αλλά κι αυτή μόνο για την απέραντη ομορφιά της.
O μετρ των παραμυθιών, Neil Jordan, μας μεταφέρει αυτή τη φορά στον κόσμο των σειρήνων που μαγεύουν τα παλλικάρια με το υπέροχο τραγούδι τους. Ένας παραμυθένιος έρωτας με φόντο την άγρια επαρχία της Ιρλανδίας με την πρωταγωνίστρια να μας διχάζει στο αν πρόκειται, για την βατραχίνα που με το φιλί του πρίγκιπα θα γίνει πριγκίπισσα ή είναι μια σούπερ ηρωίδα βγαλμένη από καρτούν που εμφανίζεται όταν την έχουν ανάγκη. Σε έναν κόσμο που από την αρχή του χρόνου έχει επικρατήσει ο κακός σπόρος του Κάιν, εμφανίζονται κατά καιρούς αιθέρια πλάσματα από την αγέννητη γενιά του Άβελ, που ήταν γραφτό τους να χάνονται πολύ νωρίς. Φαντάσματα της ιστορίας που δεν πατάνε στη γη αλλά γλιστράνε χωρίς τριβή πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρα, πριν σβήσουν βιαστικά και τελείως αθόρυβα, σαν ουράνιο τόξο καλοκαιρινής μπόρας. Όπως και να έχει η Ondine ήρθε στην οικογένεια του Syracuse(Colin Farrell) για να μείνει.
Νομίζοντας ότι το πιο όμορφο πράγμα που μπορούμε να βιώσουμε είναι το μυστήριο, ο πρωταγωνιστής αφήνεται αιχμάλωτος στα δίχτυα μιας θεωρητικής "γοργόνας", θύμα του αναλφαβητισμού του και των παθών του, όντας αλκοολικός. Η κάθαρση του κοινού και του ήρωα, από την τραγωδία επέρχεται με την αποκάλυψη της αληθινής ιστορίας της ηρωίδας. Μια λαθρομετανάστρια, πόρνη, με προαγωγό τον κακό της υπόθεσης, έναν έμπορο ναρκωτικών. Φεύγει η μαγεία και το μυστήριο; Όχι. Μένει το πιο όμορφο πράγμα που έχει η ανθρωπότητα. Η αγάπη και η οικογένεια. H ερώτηση, λοιπόν, του τίτλου, θα έπρεπε να είναι: Πιστεύεις στην αγάπη;
Υπήρξε ένα κορίτσι που δεν πιάστηκε στα δίχτυα κανενός ψαρά... Θα την βρεις στο λινκ της αλήθειας. Ένα κορίτσι, σαν την Ondine, που έζησε την άσχημη πλευρά του παραμυθιού. Μια ρωσσίδα στην Κατερίνη, 17 ετών, με "αρραβωνιαστικό" στις φυλακές. Η κοπέλα πριν από περίπου ένα μήνα είχε προσπαθήσει να περάσει ναρκωτικά στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Κατερίνης, προκειμένου να τα παραδώσει στον αρραβωνιαστικό της που είχε έρθει με μεταγωγή για να παραστεί σε δίκη. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αστυνομικοί ψάχνουν τα άτομα με τα οποία ήρθε σε επαφή η νεαρή κοπέλα το τελευταίο διάστημα, για να διαπιστωθεί εάν τυχόν εγκαταλείφθηκε στο συγκεκριμένο σημείο από αγνώστους που θέλησαν να την «ξεφορτωθούν» ύστερα από ομαδική χρήση ναρκωτικών. Το γεγονός, άλλωστε, ότι ο θάνατός της επήλθε από πνιγμό δείχνει πως η νεαρή κοπέλα ήταν ζωντανή όταν έπεσε στο κανάλι. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Κάπως έτσι βγαίνουν τα παραμύθια...
Και κάτι από τον δικό μας ποιητή της θάλασσας Νίκο Καββαδία... Το Fata Morgana από τη συλλογή Πούσι του 1947.
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.
Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκουρίνη.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γερνά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας και μας σκοτώνει.
Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
'Αγια λαβίδα κι ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στη Πύλη, δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.
Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.
Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από τη Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στ' Αμανάτι
κι η τέταρτη είν' εν' αγόρι μ' ένα μάτι.
Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα και τιμόνια και προπέλες.
Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' τη Καντόνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.
Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης τ' ασυρμάτου,
και φυλλομετρά το καζαμία.
Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στη κόλαση μπορντέλο.
0 Απόψεις...:
Δημοσίευση σχολίου